(Қиссае аз шайтониҳои фолбин)

Беҳуда фолибинро шайтон намегӯянд. Зеро воқеан барои фолбин шудан шарт нест, ки инсон ситорашинос ва ё олиме бошад, ки ояндаи ҳар нафарро пешгӯӣ карда тавонад. Муҳим шайтон бошаду гапдон. Баъдан фолбинӣ кори мушкиле нест. Анқариб ҳама инсонҳо зиндагии якранг доранд. Дар зиндагии ҳар нафаре тӯй, мотам, беморӣ, шодиву хурсандӣ ва ғаму ғусса ҳаст. Вақте аз ин ё он паҳлуи зиндагӣ сухан меронед, ҳатман мувофиқатҳое дучор меоянд, ки муроҷиаткунанда худ ба фолбин эътиқод пайдо мекунад. Як замоне банда ҳам ба таври шӯхӣ фолбинӣ карда, чи тавр ба фолбин мубаддал гаштанамро ҳатто худам надониста монда будам.

Соли 1994 буд. Банда дар гимназияи №1-и шаҳри Панҷакент муаллим будам. Амаки худораҳматиам (равонашон шод бод) дар шифохонаи шаҳр табобат мегирифтанду ман гоҳ — гоҳ ба ҷои писарашон он касро нигоҳубин мекардам. Шабҳо чун зиқ мешудам, баъди хобонидани бемор ба берун баромада, бо духтурҳо ва ҳамшираҳои шафқат дар мавзуҳои гуногун суҳбат мекардам. Чун сухан дар бораи фолбинҳо рафт, ман гуфтам:
— Ман ҳам аз рӯи хатҳои даст фол дида метавонам.
Яке аз ҳамшираҳои шафқат дасташро дароз карда, гуфт: «Канӣ як маро фол бинед».
Гуфтам:
— Коғазу қалам биёр.
Ӯ овард. Ман бо қалам дар кафи дасташ, дар канори хатҳо чандин рақамҳоро навишта карда, баъдан онҳоро ба коғаз кӯчонида, ҷамъу тарҳ карда, рақами ниҳоиро бароварда, аз дирӯзу имрӯзу ояндааш хеле чизҳоеро гуфтам, ки рост буданашро тасдиқ кард.
Вақте гап намеёфтам, китоби дар дастам бударо кушода, боз чанд лаҳзае фикр карда, ҳатман сухане ёфта, илова мекардам. Шояд касе бовар накунад, вале китоби дасти ман на ягон фолнома, балки «Гулистон»-и Саъдии Шерозӣ, чопи Эрон буд. Он вақт на ҳама форсӣ хонда метавонистанд ва бахусус ҳамшираҳои шафқат бо чунин китобҳо коре надоштанд. Ин аст, ки «фолбин китоб кушод» гуфта, бовар ҳам мекарданд. Ҳамин тавр, як муҳлат ман фолбин шудам. Давоми тақрибан 15 рӯзи дар шифохона буданам, аксари беморону ҳамшираҳову духтурҳоро фол дидам. Овозаи фолбинии ман то берун аз шифохона ҳам баромад. Барои ҳалли мушкилоти муроҷиаткунандагон маслиҳатҳо низ медодам. Ба яке мушкилкушо мефармудам, якеро назди мулло мефиристодам, якеро «худоӣ кун» мегуфтам. Умуман, маслиҳатҳо гуногун буданд. Рӯзе ҳодисае рух дод, ки баъд аз он ба фолбин будани ман ҳеҷ шубҳае намонд ва дар ноҳия машҳур шудам.
Маро ба як ҳуҷра ба назди боздоштшудае оварданд, ки ӯро аз худкушӣ наҷот дода, ба шифохона оварда, ҷарроҳӣ карда буданд. Боздоштшуда аз Ургути Ӯзбекистон буда, бо ҷинояти вазнине ба даст афтода, хостааст, ки худкушӣ кунад, вале милисаҳо сари вақт аз ин аъмолаш огоҳ шуда, ӯро наҷот дода, ба шифохона оварда буданд.
Милисаи посбон гуфт:
— Канӣ як фол бин ва бигӯ, ки ин боздоштшуда чанд сол ҳукм мегирад?
Ман ба кафи дасти боздоштшуда нигариста, чандин рақамҳо навишта, ҷамъу тарҳу тақсим кардам, ки ҳосили он сифр (0) баромад. Шӯхиам гирифту эҳсосоти милисаро фаҳмиданӣ шуда, натиҷаро ба ӯ нишон дода, гуфтам:
— Дар хати дасти боздоштшуда ягон сол маҳбас нишон дода нашудааст. Баръакс, дар пеш ӯро рӯзҳои хурсандӣ интизоранд.
Милиса ваҳ-ваҳ хандиду гуфт:
— Рав, ки дурӯғ мегӯӣ. Ӯро на камтар аз 10 сол маҳбас интизор аст.
Ман «ба худам зиён нарасад» гуфта, як серублии милисаро гирифта, аз дар баромадам.
Шаби дигар милисаҳои бисёре дар шифохона ҷамъ омаданд. Ҳама ҳайрон шудем, ки чӣ гап шуда бошад. Маълум шуд, ки боздоштшуда фирор кардааст. Новобаста ба ҷустӯҷуҳои зиёд ӯро пайдо накарданд. Баъдтар маълум шуд, ки ӯ аз сарҳад гузашта, ба Ургут фирор кардааст. Рӯзе милисае, ки ӯро посбонӣ мекард, ба наздам омада, гуфт:
— Ака, воқеан фолбин будаӣ. Чаро нагуфтӣ, ки ӯ мегурезад?
Ман гуфтам:
— Ман гурехтанро пешгӯӣ карда наметавонам. Вале ман воқеан дидам, ки дар хати дасти ӯ зиндон дида намешавад.
Гуфт:
— Мехоҳам маро ҳам фол бинӣ.
Гуфтам:
— Туро чӣ фол бинам?
Гуфт:
— Ду духтар дорам, вале писар надорам. Бубин, ки ман соҳиби писар мешавам ё не?
Ба хати дасташ нигариста, гуфтам:
— Ду фарзанди аввалат як хел аст ва ду фарзанди дигарат дигар хел. Ин маънои онро дорад, ки агар ду фарзанди аввалат духтар бошанд, ду фарзанди дигарат писар мешаванд, агар ду фарзанди аввалат писар бошанд, ду фарзанди дигарат ҳатман духтар мешаванд.
Ва боз ба кафи дасташ нигариста маслиҳат додам, ки занашро хеле эҳтиёт кунад, зеро эҳтимолияти афтонидани бача низ вуҷуд дорад.
Милиса як даҳрублиеро ба ман дода, ташаккуркунон рафт. Баъди як ҳафта боз ҳамин милиса омада, гуфт:
— Акаҷон, дигар ба фолбинии ту ман ҳеҷ шубҳае надорам, зеро то имрӯз ман чунинашро надида будам.
Гуфтам:
— Тинҷӣ аст? Ошуфта менамоӣ?
Гуфт:
— Занам тифли батнашро афтонд.
Даст ба гиребон бурда, гуфтам:
— Дигар ягон хавфе намонд. Иншооллоҳ, баъди ин туро ду писари солим интизор аст.
Чунин мувофиқатҳо гоҳо худамро метарсонд. Зеро ман дидаву дониста дурӯғ мегуфтам ва дурӯғи ман рост мебаромаду бечораҳо мардум ба ман эътиқод мекарданд. Чунин мувофиқатҳо кам набуданд.
Як рӯз ба шифохона ба наздам зани ҷавоне омада, аз бефарзандӣ шикоят кард ва хоҳиш намуд, ки ман бояд ӯро фол бинам. Хатҳои дасташро санҷида, боз ҳам рақамҳои ҳархела навишта, онҳоро ба варақа кӯчонида, ҷамъу тарҳ карда, гуфтам:
— Бонуи азиз. Шумо соҳиби се фарзанд мешавед. Ман дар хати дасти Шумо онҳоро дида истодаам. Барои ҳамин ҳам бо дили пур зиндагиро идома диҳед ва интизори он рӯзи хуш бошед.
Гуфт:
— Аз арӯсшавиам 5 сол гузашт. Пас чаро то имрӯз ман бачадор намешавам?
Гуфтам:
— Фардо шавҳаратро ҳам биёр. Ман хати дасти ӯро ҳам мебинам, баъд хулосаамро аниқ ба ту мегӯям.
Вақте ӯ рафт, ҳамшираҳо гуфтанд:
— Шавҳари ин айбе надорад, айб дар худаш аст.
Гуфтам:
— Аз куҷо медонед?
Гуфтанд:
— Ин зан сабукпо аст, бо ҳар нафаре хуфту хоб мекунад. Агар айб дар шавҳараш мешуд, ӯ кайҳо аз дигарон бордор мешуд.
Гуфтам:
— Пагоҳ мефаҳмем.
Рӯзи дигар ӯ воқеан бо шавҳараш омад. Шавҳарашро ба ҳуҷрае дароварда, дар алоҳидагӣ ӯро фол дида, кунҷковиам боло гирифту хеле ҷиддӣ истода гуфтам:
— Акаҷон, маро бубахш. Дар хати дасти ту ман ду фарзанд дида истодаам. Ман нафаҳмидам, чаро зани ту бефарзанд аст?
Гуфт:
— Акаҷон, рост гуфтӣ, ман ду фарзанд дорам, вале аз зани асосиам не. Фарзандонам аз зани дигарам аст.
Гуфтам:
— Занат инро медонад:
Гуфт:
— Не.
Боз чанде ба кафи дасташ нигариста, гуфтам:
— Агар хуб табобат кунӣ, аз ин занат ҳам фарзанддор мешавӣ. Зеро хатҳои дасти ту нишон медиҳанд, ки ту се зан дорӣ ва соҳиби шаш фарзанд мешавӣ.
Гуфт:
— Акҷон рост, ман аз як занам аллакай ҷудо шудам. Ин зани сеюмам аст, вале ӯ аз зани дуюмам огоҳ нест.
Ба худ мегуфтам: «Ё аҷабо, чунин мувофиқат ҳам мешудааст». Ӯро ҷавоб додаму занашро аз нав ба ҳуҷра даъват карда, такроран фол дида гуфтам:
— Ман як ҳақиқатеро мегӯям, ки гуфтанам мумкин нест. Агар гӯям, ба худам зиён мерасад. Зеро мо филбинҳо баъзе ҳақиқатҳоеро бинем ҳам, гуфта наметавонем.
— Илтимос, ҳарчӣ дидед, гӯед, ман зиёнатонро ҷуброн мекунам,- гуфта, чанд рубле наздам партофт.
Гуфтам кам аст, боз партофт.
Гуфтам:
— Он чӣ ман мегӯям, бояд миёни ҳардуямон монад ва шавҳарат нафаҳмад.
Вақте ӯ қасам хӯрд, ки ба касе намегӯяд, гуфтам:
— Ту ҳатман соҳиби фарзанд мешавӣ. Ман дар хати дасти ӯ фарзанди туро ҳам дидам. Лекин хати дасти ту нишон медиҳад, ки ту ба шавҳарат хиёнат мекунӣ. Рост бигӯ, ту чаро ин корро кардӣ?
Ӯ нохост худаш гуноҳашрро эътироф карда, гуфт:
— Акаи фолбин. Ман ин корро фақат ба хотири фарзанд кардам. Чунки ман худро чандин бор ба духтур нишон додам, онҳо гуфтанд, ки айб дар ман нест. Ман аз шавҳарам шубҳа доштам ва худро бо дигаре санҷидам, аммо фарзанд нашуд.
Ба ӯ мушкилкушо фармудам. Ӯ ба ман боз як 10-рублиеро дода, «илтимос байни худамон монад» гуфта, рафт.
Баъди ин на танҳо ба ин касб, балки ба ҳар нафаре, ки фолбинӣ мекард, нафрат мекардам ва барояшон аз фолбиниҳои худам қисса мекардам, то онҳо ба шайтон будани фолбин бовар кунанд, вале ба фолбиниаш не.
Як ҳодисаи дигаре дар деҳаамон шуда буд, ки ҳатто ҳамдиёронам ба фолбинии ман бовар карда буданд. Як нафар аз хешовандон, ки дар моҳи 9-уми ҳомилагӣ будааст, аз ман хоҳиш кард, ки тифли батни ӯро фол бинам, ки писар аст ё духтар. Он солҳо УЗИ гуфтанӣ чиз набуд ва то таваллуд касе ҷинсияти тифлро муайян карда наметавонист. Ӯ якчанд духтар дошт, аммо писаре надошт. Ба кафи дасташ нигариста, дар ҳузури ҳама пурсидам:
— Ин чандум фарзандат аст?
Гуфт:
— Чорум.
Шӯхиам гирифту гуфтам:
— Бовар кун, инаш ҳам духтар аст. Баъди ин писар мешавад.
— Илоҳӣ даҳонат пушти сарат гардад,- гуфта, маро дуои баде карду рафт. Зеро ӯ то фолбинии ман назди чанд фолбини дигар рафта будаасту онҳо ҳама писар гуфтаанд.
Вале чун рӯзи дигар ӯ боз духтар ба дунё овард, бо ҳамин на танҳо ӯ, балки аҳли деҳа ҳам ба фолбинии ман бовар карданд, вале ман аз ин пешаи шайтонӣ даст кашидам.
Ин хотиротро барои он овардам, ки мардум ба фолбину ҷодугарон рӯ наоранд ва ба эшон эътиқод набанданд. Зеро ин амал ҷуз дурӯғу шайтонӣ чизе нест ва беҳуда нест, ки фолбину фоландозро ҳатто кофир ҳам мегӯянд.

Холиқназар ҶУМЪАЕВ

ЯК ҶАВОБ ТАРК

Please enter your comment!
Please enter your name here