«Агар Шумо хоҳед, ки ҳаёти хушбахтона дошта бошед, бояд алоқаманд бо мақсадатон бошед,на ин ки бо одамон ё ашё».
Алберт Эйнштейн
Пикей (қаҳрамони асосии филми «Пикей») аз дигар Сайёра ба замин меояд. Баробари расидан ба замин аз таҷҳизоте, ки имкони ба сайёраи худ бурданашро дошт, маҳрум мешавад, аниқтараш онро мӯйсафеде медуздад. Ин замон чӣ кор кардан, куҷо рафтан, чӣ хӯрдан, чӣ пӯшидан, дар куҷо хоб кардан, бо кӣ суҳбат кардан, роҳи ҳалли мушкилашро намедонад. Ҳамин тавр, чанде дар кӯчаҳо сарсону саргардон мегардад. Барои ба сайёраи худ рафтан ба ҳама дар сар мехалонад. Аз динҳои зиёд пайравӣ мекунад. Масҷиду калисоро хона ихтиёр менамояд. Шӯъбаи милисаро ҳам чанд маротиба хабар мегирад, аммо бефоида. Илоҷи кораш нопайдо мемонад ва миёни хотирҷамъӣ ва дилозурдагияш «ҷарии бетаге» ҳосил мешавад.
Чаро инҷо Пикейро мисол овардам? Хоҳиши зиёд доштам, ки дар бораи филми «Пикей» ва қаҳрамонаш чизе бигӯям. Мехостам одами бехоҳиш ва беҳадафро нишон диҳам. Дар зиндагӣ ҳадаф муҳимтарин чизест, ки барои давоми роҳро тай намудан, бояд ҳар нафар дошта бошад. Барои мақсади худро муайян кардан беҳтарин кор ҷаҳд аст. Метавон гуфт доштани ҳадаф баҳонаест барои зистан.
Инсон хоҳишҳои зиёд дорад. Мехоҳад донишманд бошад, кору вазифаи хубро соҳиб шавад, машҳуру соҳибэҳтиром гардад, оилаи хубу солим дошта бошад… (хайрият, ки ҳамин аломати се нуқта ҳаст, вагарна чанд саҳифа хоҳиши инсонҳоро менавиштам).
Нафарони зиёд хоҳишро бо ҳадаф омехта мекунанд. Бояд донист, ки хоҳишро аз ҳадаф як савол ҷудо мекунад: «Барои чӣ?»
Як нафар мехоҳад маълумоти олӣ дошта бошад. Аммо барои чӣ? Барои илм андӯхтан ва донишманд шудан. Донишмандӣ барои чӣ? Тавассути дониш, истеъдод, малака, маҳорат ва таҷрибаатро равнақ дода, мехоҳем кори хубе пайдо намоем ва ба вазифаҳои баланд бирасем. Кор ва вазифа барои чӣ? Барои он ки соҳибэҳтирому машҳур шуда, доимо дар маркази диққат бошем. Соҳибэҳтиром будан барои чӣ? Соҳибэҳтиромӣ дар ҷомеа барои ҳар нафар имконияти бунёди зиндагии идеалиро фароҳам меорад.
Бубинед, шахс маълумоти олӣ гирифт, донишманд гардид, вазифа гирифт ва ба шахсият табдил ёфт. Дар охир ҷавҳари аслияш пайдо шуд, яъне оилаи ободу солим бунёд кард. Маълум шуд, ки мақсади зиндагии он нафар на сарвату шӯҳрат, балки оилаи солим доштан будааст. Ҳадаф аз зистан ҳамин аст ва бояд инро донисту барои амалӣ гаштани он кӯшиш кард.
Баъзан барои дарки моҳияти масъалаи кӯчаке душворӣ мекашем. Дар ин ҳолат бояд як лаҳза таваққуф кард ва андеша намуд. Ва барои худ мушаххас намуд, ки ҳадафи аслӣ ва ниҳоӣ чӣ аст. Хулосаи ниҳоӣ ҳамин аст, ки мо бояд донем, барои кӣ ва чӣ зиндагӣ мекунем. Нафароне, ки бо нақшаи мушаххас ва ҳадафи муайян зиндагӣ мекунанд, ба қуллаҳои баланд расида, муваффақ гардидаанд.
Пас кӯшиш бояд кард, то «кӣ» ва «чӣ»-и худро пайдо намуд.
Ва ё нодуруст мегӯям?
Ҳафизуллоҳ ТОҲИРӢ
