Нодида гирифтани матбуоти касбӣ, алалхусус мустақил, аз ҷониби Ҳукумат ва идеологҳои он ба ин оварда расонд, ки “боди фейкӣ” курсиву қасри дилхоҳ мансабдорро ба коми туфони гумномӣ метавонад партояд.
Вақте Қонуни нави матбуот баррасӣ мешуд, мо як гуруҳ намояндагони матбуоти чопӣ эътироз карда будем, ки Интернет ҳам чун воситаи ахбор эътироф шавад ва табиист, ҷавобгарӣ ҳам мисли мо дошта бошад. Он замон мо натавонистем ин андешаамонро собит кунем ва Интернет воситаи ахбор эътироф нашуд.
Ба ҳодисоти имрӯз нигариста, меандешам, ки хуб шуд андешаи мо нагузашт!
Тӯли ин қадар солҳо мансабдору чиновник дар симои мо фақат душманро дид ва ҳатто як мансабдори баландпоя рӯирост изхор кард, ки:
— То зиндаам, намегузорам ВАО чун Ҳукумати чорум эътироф шавад!
Ва тавонист. Ба миллионҳо сомонӣ расонидани даъвои онҳое, ки ВАО-и мустақилро шикастанӣ буданд, латукӯби чанд “журналист-гарданшах”, ҳушдори ду — се соҳиби матбааи хусусӣ, ки нашрияҳои “гапнодаро”-ро нашр мекарданд, кифоя буд, то журналистикаи касбӣ мирад.
Кӯшиши дигаре кардем барои ақаллан бо маълумоти саҳеҳ таъмин кардани ҳодисоти таъриху ҳодисоти рӯз: Хостем дар Тоҷикистон чун тамоми дунё детективи хусусӣ фаъол шавад. Ҷонибдорон дар парлумон ҳам пайдо кардем. Аммо, ба яқин, аз тарси он ки воқеоти асл дастраси мардум мешавад, ё ба андешаи он ки “тағодоракон”-и давлатӣ дар баробари детективҳои касбӣ тоб намеоранд, ин пешниҳод фаромӯш шуд.
«Афсонаи кӯмак» ба расонаҳои мустақил, ки чанд сол боз дар долонҳо мечархад, аз аввал маълум буд, ки ба феҳрасти “афсонаҳои халқи тоҷик” ворид мешавад ва танҳо як кӯшиши пайравӣ ба САҲА буду бас! Сардабирони ботаҷриба ку ба ин афсона аз аввал бовар накарданд, бадбахтӣ ин буд, ки раҳбарияти ИЖТ қариб ба он бовар карда, ҳатто коғазҳоеро ҳам сиёҳ карда фиристоданд.
Бадбахтӣ ин буд, ки боре нашудаасту ба фикрам дар солҳои наздик намешавад, роҳбаре, мансабдоре, масъуле думболи ислоҳи камбуди нишондодашуда гардад. Баракс, ӯ ҳамеша думболи пайдо кардани фармоишгар мемонаду рисолати хешро фақат дар ҳифзи курсиаш мебинад.
Сиёсатмадори бузурге баъди шунидани шикояти як мансабдор аз расонаҳои мустақил, гуфта буд:
— Дӯстам, пуфаки шикояти мардумро пуф кардан лозим нест, балки оҳиста-оҳиста суст кардан лозим, то накафад…
Аммо, чун ҳамеша ҷои салла калла оварданду сахт пуфффффффф карданд ва пуфффак кафид!
Дигар Шумо медонеду баҳри беканори “фейк”, ки гоҳе аз Австралия пайдо мешаваду гоҳ аз Британия. Бовар кунед, агар ҳатто сад ҳазор шикорчии Бег Сабурро киро кунед, ки бефоида аст:
Дигар ҳар қадами Шумо, ҳар ҷумлаи Шумо, ҳар дуздии Шумо, ҳар хешованди Шумо, ҳар тиҷорати Шумо зери пурбини “фейкӣ” аст.
Дилам ба Шумо месӯзад, ҳарчанд дили шумо ба ҳоли журналистикаи касбӣ насӯхта буд!
Ид муборак, ҳамқалам ва ҳамалам!
Хуршед АТОВУЛЛО
