Барои кӯдакон халтачаи солинавиро бофта бароварданд, барои калонсолон тахфифи солинавӣ, барои мӯйсафедон баланд шудани нафақа ва барои романтикҳо «хлопушка»-ю «фейерверк»-ро.
(Ҳикмати русӣ)
Соли Нав ба Тоҷикистон дубора баргашт.
Аниқтараш, арчаҳои қатори солинавӣ баргаштанду тарсу ҳарос аз таҷлили рӯзи таваллуди Исои Масеҳ гурехтанд. То дирӯз баҳси «соли нави мо кадом аст: Наврӯз ё Соли нави милодӣ?» сармақолаи расонаҳо буд. Бадбинии соли нави милодӣ то ҳадде расид, ки дар пойтахт Бобои Барфиро бо нидои «иди кофирон» куштанд. Бо вуҷуди ин мардум аз таҷлили ин ид ҳаргиз худдорӣ накарда буданд, ҳарчанд таҷлили онҳо шабеҳи амалиёти партизанҳо, пинҳонӣ буд. Яъне, банкету нишастҳои пурдабдаба барҳам хӯрдаю касе ба ин кор даст мезад, барои риоя накардани танзим, беҷазо намемонд. Арчаро ҳам рӯзи 30-юми декабр мемонданд ва рӯзи якуми январ аллакай ҷамъ мекарданд. Имсол бошад, арчаҳои пойтахтро милисаҳо то рӯзи сеюм посбонӣ мекунанд. Шояд бо тағйир ёфтани сиёсати кадрӣ дар пойтахт гӯё ин мушкил гум шуд? Намедонам, ҳарчанд оғоз аз рӯзҳои офтобӣ то ба «сюрприз»-и Хадамоти алоқа — бастани NGN дар арафаи Соли нав руҳияи идонаро то ҳадде коҳонида буд.
То дирӯз зиёию нимзиёӣ шиор мепартофт, ки соли нави мо Наврӯз аст, ду иди соли нав лозим нест, танзим мебояд. Иди гузаштагони хешро бояд эҳё намоем ва рӯзи таваллуди Исои Масеҳ ба мо дахл надорад. Кунун ҳамон зиёию муллои замонавӣ ситоиши арчаҳои чароғон мекунанду лаб аз ҳарфи танзим бастаанд.
Фикр мекунам решаи ин қазия дар дигар ҷой нуҳуфтааст:
Замони қадим дар Рим барои он, ки шоҳон бе хавфи дохилӣ ҳукумат ронанд, кишваркушоӣ мекарданду бо душмани беруна меразмиданд, набарди паҳлавононро меоростанду ҳадяҳои гаронарзишро арзонӣ медоштанд, ғуломону размандагонро зиёфати бемузд медоданд. Касе аз Рим гузар мекард, ба ин андеша меомад, ки чун пойтахтнишинон серу пур мезиянд, пас тамоми кишвар серу пур аст. Ин ҳама ба он хотир буд, ки мардумро аз мушкилоти асосии зиндагӣ дур кунанд, яъне биҷангаду бинӯшаду бирақсад, бас аст! Муҳим, гушна набошад, чун «гушна бар шер мезанад».
Шояд кам касе медонад, ки ҳанӯз соли 123 то милод дар Рим барои қимати нон тахфиф ҷорӣ карда буданду Леонид Брежнев онро ба тарзи хеш «нон бошад, суруд ҳам мешавад» гуфта буд. Яъне агар нон ва тамошою суруд бошад, дигар ҳама мушкили зиндагӣ ҳал.
Чун солиёни охир идҳои моро барои мардум дар қолаб дароварданд ва Соли Нав бе мушкиле, бо хостаи дил таҷлил шуд, мардум бозгашти соли навро бе ягон ҳарфи сарзаниш пешвоз гирифту ҳамдигарро «нӯш бод!»-у «шод бод!» гуфтанд.
Соли нав муборак, ҳамватан!
Хуршед АТОВУЛЛО
