Хар сол санаи 10 сентябр ба устод занг мезанам ва мешунавам: «Нисо, зодрузи ман ба шумо муборак бод!». Ин на муболиға асту на киноя. Лутфи бемуҳоботи устод, ки воқеан зодрӯзашон ба ид табдил ёфтааст.
Дар як суҳбат бо устод Иброҳим Усмонов шогирде гуфт, ки “Шумо медонед, ки фалонӣ одамгарӣ надорад, нисбати шумо беҳурматӣ мекунад, вале ҳангоми навиштани кори илмӣ ва унвонгирӣ Шумо ба ӯ кӯмак кардед, тақриз навиштеду маслиҳат додед”. Устод дар посух гуфтанд, ки «он кас одамгарӣ надорад, вале илм дорад, манфиаташ ба шогирдон бештар мерасад».
Бори дигар боварӣ ҳосил кардам, ки барои устод манфиати умум дар ҷойи аввал аст на манфиати шахсӣ. Илм ва дилбастагӣ ба илму маърифат дар ҷойи аввал меистад. Шояд нафаре ба мисли устод Иброҳим Усмонов чунин фидокору сермаҳсул набошад дар илми журналистика. Ба андешаи ман, устод шогирд ва яке аз пайравони воқеии мактаби журналистии Садриддин Айнӣ, Саидризо Ализода, Бобоҷон Ғафуров ва Воҳид Асрорӣ ҳастанд. Соҳибмактаби илми журналистика буда, барои пойдории он саҳми арзанда гузоштаанд. Асари серҷилдаи «Журналистика» далели ин гуфтаҳост.
Устод тоҷикона ифтихор ва тоҷикона андеша доранд. Устод маҳал надоранд, як ватан доранд. Аз тоҷик будан ифтихор кардану ифтихори миллӣ доштанро талқин мекунанд.
Яке аз аввалинҳое буданд, ки соли 1987 мақоми давлатӣ гирифтани забони тоҷикиро пешниҳод кардаанд, ки имрӯз аз он ёд намеорем. Дар бораи таърихи тоҷикон, забони тоҷикӣ мегӯянду менависанд. Ин гоҳо ба бегонапарастон сахт мерасад. Дар суҳбате гуфтанд, ки “ман аввал тоҷикам, баъд мусулмон”. Шояд ин ҳарфҳо ба аксарият писанд наояд. Боз ҳам ба андешаи ман Устод батақвотар аз нафаронест, ки дар зоҳир худро батақво нишон додан мехоҳанд. Дар тамоми гӯшаву канори кишвар шогирдони худро доранд. Ҳисси маҳалгароӣ барои он кас бегона аст. Барои он ки Устод шахсият ҳастанд ва шахсият сохтан мехоҳанд. Як аспирант гуфт, се сол шогирди муаллими дигар будам. Корамро ба сомон расонида наметавонистам. Вале як суҳбат бо устод Иброҳим Усмонов равиши кори ман ва дарки мавзӯъро бароям мушаххас кард ва бо се соли гузашта баробар шуд. Устод сахтгиру серталабанд ва онро бо маҳорати аҷиб анҷом медиҳанд. Боре дар рӯи маводи пешниҳодкардаам навишта буданд, ки «аз худ рафтаед, наход ҳамин кори рӯбардоршударо пешниҳод кунед». Ман аз ин навиштаҳо сурху сафед шудаму азоби виҷдон кашидам. Гуфтам, ки беҳтар мебуд як шаппотие ба рӯям мезаданд. Вале ин сахтгирӣ маънии ғамхориро дошт. Инро дарзамон пайхас кардам.
Ҳар боре дилозурдаву хаста аз бори рӯзгор гардам, ба назди Устод меравам. Аз онҷо бо авзои комилан дигар ва рӯҳи болида бармегардам. Ҳунари талқин карда тавонистан, сухани лозимаро ёфта гуфтан, роҳнамоӣ кардан аз истеъдодҳои нотакрори устод Иброҳим Усмонов аст. Як нафар шогирд гуфт, ки агар Устод ширро сиёҳ гӯянд бовар мекунам, зеро чунон қотеона ва боварибахш мегӯянд, ки бовар накарда намешавад. Ин маҳорат ба осонӣ намеояд, пайваста омӯхтану бедордил буданро металабад.
Суханҳои наву беҳтарини устодро дар дафтари хотира то ҳанӯз ҳам сабт мекунам. Замони донишҷӯ буданам гуфта буданд, ки “аз хизматгори касе будан, хизматгори давлат будан беҳтар аст”. Расонаҳои давлатиро барои кор рафтан интихоб кунед. Баъди гузашти солҳо дарк намудам, ки Устод воқеан дурбин ҳастанд.
Устод зиндаҳоро мепарастанд ва ба хотири зиндаҳо аз рафтагон зикри хайр ва аёдат доранд. Зиёрати қабри шодравон Воҳид Асрорӣ ва дигар бузургонро аз устод Иброҳим Усмонов омӯхтам. Ҳамасола дар арафаи иди Ғалаба аз мазори Сари Осиё гузар карда, ояте дар ҳақи хуфтагон мехонанд. Қадршиносӣ, поси хотир нигоҳ доштан, хайрхоҳ будан, бахшида тавонистан, беғараз буданро аз устод бояд омӯхт. Пурэҳсос будану якраву якрӯ буданро аз устод омӯхтам. Устод боре гуфтанд, ки “мо муаллимон боифтихор ҳамаи шогирдонеро, ки сабақ додаем, шогирд мегӯем. Лекин муҳим он аст, ки шогирд эътироф кунад, ки устодаш кист”. Ман аз он тоифае ҳастам, ки Шуморо ба устодӣ қабул кардаам.
70 солагӣ ба мо муборак бошад, устоди азиз!
Нисо Абдукамолова
