“Мо ҳама мемирем, вале ҳеҷ кас ҳамсояи бадро намебахшад…»
(Шавкат Мирзиёев, президенти Ӯзбекистон)
Омадани Шавкат Мирзиёев ба курсии президенти Ӯзбекистон дар доираҳои сиёсии минтақа мисли ҳавои тозае буд, ки ба он солиёни сол ниёз доштанд. Яъне, омадани раҳбареро, ки яхи умедҳои ҷомеаи кишварашро об кунад ва дар ҳамин баробар ба ҳамсоягонаш муносибати некбинона дошта бошад.
Аз ривояҳои зиёд ва қиссаҳои ҷолиби омӯзандае, ки аллакай президенти ҳамсоякишвар бо хулқу атвори шоистааш дар қалби ҳаммеҳанонаш коштааст, намегӯем, зеро ҳарчӣ кардааст, барои ҷомеаи хеш кардааст ва рисолати ҳар раҳбар пеш аз ҳама хидмат ба мардуми хеш аст, на ба шахсе ё кишваре дигар.
Мехоҳам бештар сари он гармие, ки нишастани Мирзиёев ба курсии сарварӣ овард, ҳарф занам. Пеш аз ҳама ба ҷанги лафзии панҷсолаҳо, ки сари будан ё набудани нерӯгоҳи барқӣ — обии «Роғун» сурат мегирифт, хотима дода шуд. Чун некнигарии ҳамсоя ба муҳимтарин тасмими Тоҷикистон эҳсос гардид, боваре пайдо шуд, ки дигар ҳама яхҳо об хоҳанд гардид. Яъне, дубора баргаштани Ӯзбекистон ба ҳалқаи энергетикии Осиёи Марказӣ, барқарор шудани роҳи оҳани Амузанг бо вилояти Хатлони Тоҷикистон, аломатгузории сарҳад, аз байн бурдани саддҳои минахобондашуда, интиқоли бемалоли гази табиӣ ва муҳимтар аз ҳама, масъалаи рафтуомади мардуми ду кишвари ба ҳам ҳамсоя.
Мирзиёев дар як суҳбати ахираш дар ин мавзуъ чунин гуфтааст: “Мо қарордодҳои зиёде ба имзо мерасонем, роҳҳои оҳанро боз мекунем ва хатҳои барқро аз нав васл мекунем… Агар бо раҳбарони кишварҳои дуре дар бораи тақвияти ҳамкорӣ суҳбат кунӣ, онҳо ҳатман хоҳанд гуфт, ки вақте шумо бо ҳамсояҳо хуб нестед, чӣ гуна бо кишварҳои дур ҳамкорӣ мекунед. Мо ҳама мемирем, вале ҳеҷ кас ҳамсояи бадро намебахшад. Мо муносибат бо тамоми ҳамсояҳоро хуб мекунем”.
Аз шарҳи зиёде, ки дар ситоиши ин гуфтаҳои Шавкат Мирзиёев дар пасманзари ин хабарҳо дар шабакаҳои иҷтимоӣ рехтааст, метавон хулоса кард, ки мавсуф ҳамчун ҳамсояи некбину некрафтор аллакай маҳбубияте дар ҷомеаи Тоҷикистон ҳам пайдо кардааст. Новобаста ба он, ки Мирзиёев ишора кардааст, ки “мо муносибат бо ҳамсояҳоро хуб мекунем, вале об кардани яхи 20-сола осон нест”.
Аллакай рӯзҳои наздик сарвазири ин кишвар ба Тоҷикистон меояд, то барномаи кории Президенташро таҳия намояд. Дар ду кишвар бошад, мардум гӯш ба қимор ҳастанд, ки кош гуфтаҳо амалӣ шаванду дигар ҳаргиз тундбоди ҷудоӣ миёни ду кишвар навазад, зеро аз он аслан ду миллату ду кишвар ранҷ мекашанд.
Ҳамсояро бошад, интихоб намекунанд ва «ҳамсояи наздик беҳтар аз бародари раҳдур аст»!
Тоҷикистон, дӯстонро интизор!
Хуршед АТОВУЛЛО
